Mina Mersha
Beste community, Mijn naam is Sharon en met de ondersteuning van mijn partner (Merrel) , moeder ( Annemarie) en mijn zusje (Tanisha) heb ik besloten om het platform Mina Mersha op te zetten.
Het platform Mina Mersha is ontstaan ,toen ik vorig jaar in verwachting was van Mersha en er een hele nieuwe wereld voor mij open ging. Ik merkte dat ik behoefte had aan kennis van de verschillende experts maar ook vooral de behoefte aan experts die mij op cultureel vlak begrepen.
Nou ben ik iemand die op onderzoek uit gaat zodat ik aan mijn behoeftes kan voorzien, maar het liet mij gelijk denken aan hoe mooi het zou zijn als we deze geweldige experts in 1 oogopslag zouden kunnen vinden. Door een grote groep experts heb ik dit stuk al kunnen delen met jullie op ons platform. Samen met Ravi van Koat Agency hebben we iets moois proberen neer te zetten voor jullie.
Ik had behoefte aan een vrouwencirkel , die mij ging voorbereiden op mijn moederschap. Mijn zwangerschap kwam als een verrassing maar wel op het juiste moment. Mijn dierbare opa was op 102 jarige leeftijd overleden en kort na zijn overlijden kwamen we erachter dat we in verwachting waren. Kijkende naar Mersha zie ik veel eigenschappen van hem in haar. Dat maakt mij keer op keer gelukkig.
Ik had nooit zo stil gestaan bij de hele reis van in verwachting zijn. Je wordt altijd geleerd om te ondersteunen vanaf het moment dat het kindje is geboren maar het was tot nu toe niet vanzelfsprekend voor mij hoe of wat je zou ervaren , wanneer je een leven aan het creëeren bent in jouw lichaam.
Ik voelde me oud, met mijn 39 jaar, nu inmiddels 40, maar mijn verloskundige ( Jaleesa Milan, Tree of life ) wist me gerust te stellen dat mijn leeftijd niet perse een rol hoefde te spelen maar dat het wel van belang was een aantal testen extra te laten doen.
Omdat het allemaal nieuw voor me was besloot ik na aanraden van een collega en mijn verloskundige een doula te zoeken.
Ik kreeg de nummer van doula Mill, (Kumba ‘ tey). Het was gelijk een klik met mij maar ook met mijn partner. Dat vond ik super belangrijk.
De ondersteuning van een doula kan ik jullie allemaal aanraden. Vooral een doula die jou cultuur begrijpt en de zorgen herkend maar ook erkend en je coached/begeleidt naar je bevalling.
Werkbrein versus Moederbrein. Een aantal van jullie zullen dit gelijk begrijpen. Ik zal hier een andere blog aan wijden.
Op de website www.minamersha.com zullen jullie een aantal services lezen die we aanbieden,
simpelweg omdat ik een hoge behoefte hier aan had en het nergens echt terug kon vinden.
Gedurende mijn zwangerschap heb ik bij veel stil mogen staan. Het belangrijkste was het opruimen maar ook verwerken van trauma’s en patronen. Mijn moeder en zusje hebben hier een grote bijdrage gehad en met zijn drieën hebben we een aantal familie systeem opstellingen gedaan. Er is zoveel opgehelderd tijdens deze opstellingen. Ik raad het iedereen aan. De mevrouw die ons hierin heeft ondersteund, zit niet op social media of internet. (So send me a DM if interested). Het was voor mij belangrijk de paden voor Mersha zoveel mogelijk schoon te vegen.
Het was geen makkelijke tijd. Mijn bekken had het zwaar en geestelijk moest ik ook ruimte maken voor alle veranderingen. Er kwam door mijn uitval op de zaak, veel druk op mijn naaste omgeving te staan, wat ook voor spanningen zorgde. Ik maakte me daar druk over belandde daardoor met vervroegde weeën in het ziekenhuis. Gelukkig wist mijn lichaam nog niet wat te doen anders was ik te vroeg bevallen en zou Mersha het niet hebben gered.
Ik heb daarna eigenlijk gedwongen meer rust genomen wat ervoor zorgde dat ik kon zwangeren. In plaats van afvallen begon ik eindelijk aan te komen. Ik begon stil te staan bij het feit dat ik binnen een paar maanden echt moeder zou worden. Ondertussen was ik bezig met het schrijven van mijn bevallingsplan (de geboortereis van Mersha). Ik wilde graag thuis in bad bevallen zonder pijnbestrijding. Ik wilde op een holistische manier alle voorbereidingen treffen. Een babyshower of een kraamfeest zag ik niet zitten. Ik wilde iets waarvan ik en de toekomstige vrouwen in mijn cirkel konden leren.
Na een tijdje zoeken kwam ik bij een motherblessing ceremonie uit. Ik vroeg mijn nichten (Merilyn en Chattely) dit voor mij te organiseren en zij hebben mooi werk geleverd. Mijn wens om een ” soundhealing” en “cacao” ceremonie te doen hadden ze ook samen met Gail van House of Vibration mooi ingeregeld.
ik zal hier in een andere blog meer over uitwijden.
Omdat ik voorheen al bekkenklachten had raadde mijn verloskundige aan pro – actief naar de fysio te gaan. Ik kwam terecht bij Naomi en die heeft samen met mij een op maat gemaakte oefenschema gemaakt. Dit bestond uit oefeningen maar ook massages. Hierdoor ging het lang goed tot de laatste 2 weken. Toen kon ik bijna niet lopen. Dit hadden we wel een beetje verwacht en naar toe gewerkt, maar ik vond nog steeds niet leuk. Mijn partner heeft hier een belangrijke rol gespeeld. Hij bleef me aanmoedigen om te lopen, want ik kon op een gegeven moment mijn benen niet meer omhoog krijgen. En ik wilde alles behalve medisch worden want we wilde thuis bevallen. 1 moment herinner ik me heel goed, ik begon te huilen van frustratie en hij zei: ” Kijk naar je affirmaties op de deur, lees ze op en proberen. Kom op!” En daar ging ik dan huilend en vechtend om te lopen.
Ik lag weer eens wakker en was notities a/h maken voor dit platform.
Ik voelde druk op mijn buik en dacht owh jee daar gaan we weer. De toilet bereiken was een opgave. Terug gekomen niet eens 2 minuten liggende hoorde ik iets poppen en ja hoor mijn
vliezen waren gebroken. De geboortereis van Mersha was gestart. Onze bevallingsplan werd opgestart. Iedereen in huis wist zijn rol. De doula en verloskundige werden gebeld. De doula kwam als eerste. Toen zij aankwam was ik al op 7 cm. (Binnen 40 min). Daar gingen al die ademshalings oefeningen. De verloskundige werd geadviseerd om te komen. Het bevallingsbad werd gevuld, mijn kaarsjes werden aangestoken en wierook gebrand, steentjes en mijn affirmaties kaartjes werden mooi neergezet. Mijn gemaakte bloemenkrans vanuit de motherblessingsceremonie werd boven mijn bad gehangen. Uiteindelijk na heel wat verschillende afgestemde pers situaties, moesten we helaas uitwijken naar het ziekenhuis en daar beviel ik met een spoed keizersnede. Ik zal in een andere blog verder uitwijden over mijn bevalling.
Mersha Mi-ná Regina Dania Ong-A-Kwie was geboren. Hoeraaaa!
We mochten na 2 dagen naar huis.
Thuis aangekomen stond er mooie fruitschaal te wachten. Dat deed mij goed. De fruitbox symboliseert voor mij vreugde, geluk, kracht en energie. Dat wens ik een iedere moeder toe na zo een harde mooie periode. Vandaar dat wij dit op het Mina Mersha platform ook aanbieden.
Iedereen om me heen moest weer terug naar de orde van dag. Gelukkig was de kraamverzorgster er nog. Humaina van Mai Tall heeft haar rol zodanig aangepast zodat ze aan mijn behoeftes kon voorzien. Los van het feit dat ik ook moest leren omgaan met Mersha, had ik ook echt een behoefte dat er voor mij werd gekookt. Ik had de hele tijd trek. Zo is ook het concept voor het Post Partum eten onstaan. Er overkomt je zoveel en eten maken is het laatste waar je aandenkt. Ik kon zelf niet veel vanwege mijn keizersnede en omdat onze keuze was om borstvoeding te geven, was het van belang om goed te eten en te drinken. Daar komt binnenkort ook een leuke blog over.
Mijn placenta wilde ik graag behouden, en dat was me gelukt. We hebben het ingevroren zodat ik kon aangeven dat ik sterk genoeg was om het kunnen verwerken in capsules en een tinctuur.
Je placenta verwerken is iets heel gevoelig en belangrijk dat het op het juiste moment voor jou en met de juiste energie gebeurd. Ik heb mijn wens uitgesproken dat ik dit wilde en een goede vriendin (Melissa) gaf aan dat ze me kon uitleggen wat de benodigdheden waren en hoe zelf op te pakken. Mijn placenta verwerken werd hierdoor toegankelijk en betaalbaar. Op mijn social media kunnen jullie een korte samenvatting zien. Ook hier zal ik binnenkort meer over vertellen.
Mersha is a/h groeien. Ik heb inmiddels door hoe ik haar het beste kan voeden. Mijn borstmelk kwam moeilijk op gang waardoor ik Mersha moest bijvoeden. Ze weigerde op een gegeven moment haar fles met plantaardige poedermelk. Ze werd er ziek van en kreeg enorm veel krampjes. Een goede vriendin (Sharon) hielp me met het op gang krijgen van mijn borstmelk en hoe goed en vaak Mersha aan te leggen. Je moet denken aan seamoss gel, Irish mosh poeder, fenegriek , frambozenthee etc. Het goede nieuws was dat het me was gelukt om Mersha volledig weer aan de borstvoeding te krijgen, maar het liet me wel gelijk denken, wat als ik er niet ben en ze moet eten. Los van het kolven zijn er nog andere mogelijkheden? Ik ging op onderzoek uit en kwam in Canada terecht. Droogvriezen van je borstmelk. Wauwww dit wil
Ik ook. Zo is het idee/ wens onstaan om dit voor mezelf en andere vrouwen haalbaar te maken.
Dit staat op Mina Mersha haar wensenlijst.
Mersha laat zien dat ze mee wil eten. Een discussie start over het juiste moment. Alle bigi sma’s zeggen hetzelfde. Ik quote ” Hoe denk je dat het vroeger ging, poedermelk was er niet banaan en cassave zachtkoken en zo vloeibaar mogelijk maken” ” Er was geen theorie van dit is schadelijk en dat is schadelijk” “We zijn allemaal groot geworden hoor” . Wat belangrijk voor ons was, dat Mersha wilde, daarbij hebben we gekeken naar welke mineralen en vitaminen en wat voor soort groentes dan het beste gebruikt konden worden. Getest met Mersha en nog een aantal andere kindjes tussen de 4 en 8 maanden hebben we een baby vegan voedingslijn opgezet.
Wat ik het begin van de blog al aangaf , moederschap heeft enorm veel veranderd in mijn ambities en mijn toekomstige stappen. Ik merk dat hier mijn hart ligt en door het praten met de experts die op onze overzicht pagina staan heb ik besloten om naast mijn verantwoordingen in onze andere zaken, mezelf de komende periode te laten omscholen. Dussss er komt nog meer aan en ik zal hierover vertellen en mijn toekomstige blogs.
We lezen jullie gauw weer.
Aeliyandra - Mijn verhaal (deel 4)
Beste lezers, welkom terug. Dit is het laatste deel van ons verhaal.
In deel 3 heb je kunnen lezen over de dagen voor de crematie, de dag van de crematie en de dag erna. Ook heb ik verteld dat we contact hebben gehad met een coach en dat we een brief kregen over de as van onze dochter.
In dit deel wil ik verdere uitleg geven over de as van onze dochter en hoe mijn partner en ik onze relatie in stand houden na dit groot verlies.
Zoals aangegeven in deel 3 kregen we na onze vakantie een brief van het crematorium met wat we wilden doen met de as van ons dochtertje. Je had de keus uit het volgende: we konden haar as uitstrooien, bij de vlindertuin van het crematorium leggen, het zelf houden en in een sieraad verwerken of zelf houden en er een boompje op planten. Dit waren allemaal moeilijke keuzes. Maar onze keus was al gemaakt voordat we überhaupt deze brief kregen.
We wilden het graag zelf houden. Ondanks dat het, maar een heel klein beetje as was, hebben we het verwerkt in drie as sieraden en in twee urntjes. Ik hoor je al denken drie sieraden twee urntjes? Junaiska waarom zoveel? Twee sieraden waren voor mij en mijn partner. De derde is voor ons nichtje, die vanaf het begin al een grote rol speelde, zowel in ons leven als in het leven van onze dochter. En twee urntjes, één voor ons en één voor mijn ouders. De ouders van mijn partner hebben een tegel gekregen met onze dochter, haar naam, geboortedatum en tekst. Dit omdat er in hun geloof geen as thuisgehouden mag worden van overleden personen. Volkomen begrijpelijk en samen vonden we dit ook een goed alternatief.
Om terug te komen op het verhaal over de as. De as werd 4 – 6 weken in het crematorium gehouden, dit i.v.m. de wet etc. Toen ik dit in de brief las raakte ik alweer helemaal in paniek. Want hoe moet ik zo lang zonder mijn dochter zijn, dacht ik. Gelukkig had ik wel haar hydrofiele doekje nog en een knuffeltje dat ik al haar te graag had willen geven. Dit zijn ook de twee dingen waar ik iedere avond mee slaap en stel we gaan op vakantie of slapen niet thuis dan neem ik ze mee. Want je raadt het al, zonder doe ik geen oog dicht. In de brief waren verschillende formulieren die ondertekend moesten worden, zodat ze de as konden verwerken in de sieraden. Dit omdat het opgestuurd moest worden naar een ander bedrijf. De urntjes kon het crematorium wel zelf vullen. Eind augustus werden we gebeld door het crematorium dat we de sieraden en de urntjes konden ophalen. En geloof het of niet, je wil niet weten hoe snel we zijn geracet om het allemaal op te halen en onze ketting om te doen. Haar urntje heeft een mooi plekje gekregen bij ons in de woonkamer.
Maar Junaiska en je relatie dan? Ja, dat ging niet meer zo even soepel als voordat onze dochter kwam te overlijden. Ondanks dat we supergelukkig als ongelukkige ouders waren van een prachtige dochter, wisten we het allebei niet echt plek te geven. Hierdoor zaten we allebei hoog in onze emotie en botsten we vaak. Gelukkig kregen we van de coach als tip ‘Koop een schrift en schrijf op wat je dwars zit, wat je voelt of wat je hebt gedroomd’. We merkten dat dit ons echt heeft geholpen. In het begin sliep mijn partner niet, hij had nachten lang nachtmerries over de gebeurtenissen afgelopen tijd dat hem toch werd geadviseerd te gaan praten met een psycholoog.
Vier weken ging mijn partner naar de psycholoog dat hij na het tweede of derde gesprek al thuis kwam en zei: ‘Schat het praten met de psycholoog heeft mij geholpen. Ik voel dat het me oplucht.’ Ik dacht bij mezelf gelukkig, wat ben ik blij dat hij hulp zoekt en dat deze hulp hem ook helpt en een extra steuntje in de rug biedt. Zelf wilde ik niet met een psycholoog praten, omdat ik met zowel mijn moeder, zus, verloskundige, huisarts en coach sprak over alles. Hierdoor voelde ik me gehoord van meerdere kanten en vond ik het niet nodig om met een psycholoog te praten. Mijn partner daarin tegen is niet echt een prater en vond het dan ook fijn als hij met mij, mijn zus of de psycholoog sprak.
Net als iedere relatie zijn er altijd wel ups en downs, en dit was bij ons ook het geval. De ene dag voelde we ons heel verdrietig, boos en geïrriteerd en de andere dag konden we met elkaar lachen. Zolang we maar bleven praten, elkaar de ruimte bieden en rekening met elkaar hielden. Ook hielp het dat we af en toe even weg gingen, bijvoorbeeld naar het strand of ergens eten. Ook het terugkijken van de ceremonie en terugkijken van de foto’s hielp ons bij het verwerkingsproces. In de tussentijd was ik begonnen met een 3-delig fotoboek maken met daarin alle foto’s die we hebben met de kleine van toen ze in mijn buik zat, werd geboren en de dag van de crematie. En begon ik met het schrijven van deel 1 van deze blog.
Dus als gouden tip geef ik mee: Blijf met elkaar praten. Lukt het niet om te praten, schrijf een brief naar elkaar of laat anderen helpen.
Dit was alweer het einde van mijn blog, mocht je nog vragen hebben stel ze gerust. Je kunt een berichtje sturen naar het instagram account van @mina_mersha of mijn instagram account @naiskamm__
Aeliyandra - Mijn verhaal (deel 3)
Beste lezers, fijn dat je er nog bent en deel 3 wilt lezen.
We waren gebleven bij het stukje dat onze dochter thuis werd opgebaard en er prachtige foto’s werden gemaakt door een fotografe van Stichting Still. Nogmaals dit zijn prachtige foto’s geworden en een hele mooie herinnering.
De dagen gingen voorbij en de dag van de crematie kwam steeds dichterbij. We kregen vrijwel iedere dag bezoek van familie die ons steunde in deze moeilijke tijd. Ook beide van mijn verloskundigen bleven in contact met ons en één van ze is ook langs geweest om afscheid te nemen van onze dochter.
Samen met mijn partner hebben we apart een brief aan onze dochter geschreven die we op de crematie zouden voorlezen. Van CB mochten we muziek en foto’s uitkiezen en naar haar opsturen die we op de crematie wilden hebben. En of we gebruik wilde maken van de livestream voor familie die er niet bij kon zijn. Hier hebben wij gebruik van gemaakt.
De dag van de crematie naderde en de dichtstbijzijnde familieleden besloten naar ons huis te komen om afscheid te kunnen nemen van ons dochtertje, omdat thuis haar mandje open was en in het crematorium gesloten.
Toen we nog een half uurtje hadden heb ik even mijn momentje genomen om met mijn dochtertje in onze slaapkamer te zitten en tegen haar te praten. Ik heb gezegd dat ik super trots op haar ben, dat ze prachtig is en dat ik heel veel van haar houdt. Tijdens dit moment heb ik echt zitten huilen en gezegd dat ik niet wilde dat de tijd naderde.
Na het half uur werd ik geroepen omdat we moesten vertrekken. We werden opgehaald met een volgauto en ons dochtertje mocht gelukkig bij ons mee in de auto.
Onderweg naar het crematorium kon ik mijn tranen niet meer in bedwang houden en heb ik de hele rit gehuild. Eenmaal aangekomen op het crematorium werden we goed opgevangen en begeleid naar de zaal waar we onze dochter konden brengen. We hebben haar op een mooi tafelkleed gelegd omringd met knuffels en bloemen
Ik mocht veranderingen aanbrengen als ik dit wilde en er werd gevraagd of alles naar wens was tot zover. CB vroeg ons of we nog wensen hadden zoals wie er gaat spreken en wie we op het einde van de ceremonie nog bij ons wilde hebben. Na dit besproken te hebben, moesten we aangeven als we klaar waren zodat de ceremonie kon beginnen.
Toen de ceremonie begon hebben we veel steun gevoeld van iedereen die erbij was. Met extra dank aan mijn nichten en zus die prachtig hebben gesproken op de ceremonie.
Aan het einde van de ceremonie werden overige familie/kennissen/collega’s opgevangen in een zaal verderop. En mochten de familie die bleef nog even afscheid nemen van onze dochter. Daarna werden we begeleid naar haar laatste rustplaats. Ons dochter zou gecremeerd worden dus zou ze in de oven gaan. Naarmate we steeds dichter bij de kamer met de oven kwamen raakte ik helemaal in paniek terwijl ik onze dochter in haar mandje vast had. Ik heb vaak herhaald dat ik van haar hou en bood meer dan duizend maal mijn excuses aan dat ik haar daar moest brengen. Dit waren de enige 2 dingen die ik tegen haar kon zeggen. ‘Ik hou van jou’ en ‘Sorry’. Gelukkig liepen mijn zus en schoonzusje naast mij en konden zij mij opvangen, omdat ik bijna door mijn benen zakte van verdriet. We liepen door naar de kamer waar het zou gebeurden en de mevrouw vroeg of ik haar zelf wilde neerleggen of dat zij het moest doen. Ik legde haar op een houten plank en haalde haar hydrofiele doekje eruit zodat ik die bij me kon houden. Daarna vroeg de mevrouw of ik erbij wilde blijven wanneer ze de oven in zou gaan of dat ik weg wilde gaan. Ik koos voor het laatste omdat ik echt niet kon zien hoe ze de oven in zou gaan, mijn partner ook trouwens. Onze ouders, mijn zus, schoonzusje, opa en oma waren wel gebleven. Gelukkig op de gang werden wij opgevangen door de broer van mijn partner. Hierna mochten we aansluiten bij onze familie/kennissen/collega’s die op ons aan het wachten waren in de andere zaal. We hebben even gesproken met een paar mensen, hebben wat gedronken en zijn daarna met ze allen naar buiten gegaan. Als afsluiter kreeg iedereen een bellenblaas en hebben we de bellen geblazen als mooi aandenken van onze dochter.
Hierna hebben we afscheid van de meeste mensen genomen en zijn we naar binnen gegaan. In de tussentijd heeft CB alle knuffels en cadeautjes voor ons verzameld. We hebben een doos van het crematorium gekregen met daarin het adressenboek van alle gasten en een usb met de ceremonie erop. Hierna mochten we weer plaats nemen in de volgauto en de chauffeur ons naar huis gebracht. Eenmaal thuis aangekomen waren er nog een aantal familieleden blijven hangen en hebben we samen gegeten en gesproken over hoe de dag is verlopen. Mijn zus en zusje hebben onze kamer voor ons opgeruimd en alle knuffels en bloemen een plekje gegeven. Later die avond is iedereen naar huis gegaan en is mijn moeder weer blijven slapen. Zelf ben ik meerdere keren die nacht huilend wakker geworden, omdat er van alles door mijn hoofd spookte. Ik heb toen met mijn moeder gezeten en spraken over alles wat me dwars zit.
De volgende ochtend hebben wij onze koffers ingepakt en zijn we een paar dagen weggeweest om even in een andere omgeving te zijn. Persoonlijk heeft dit voor mij niet geholpen, omdat ik te graag thuis en in mijn eigen omgeving wilde zijn. Ik heb dan ook echt gehuild in het hotel waar we zaten en vaker gezegd dat ik naar huis wilde. Wel heb ik het volgehouden tot de dag dat we naar huis zouden gaan en hebben we leuke dingen gedaan ter afleiding. We hebben dan ook besloten op de dag van vertrek dat we eerder zouden opstaan en vroeg naar huis zouden gaan.
Eenmaal thuis was ik zo blij weer thuis te zijn in mijn eigen omgeving.
Ik heb trouwens contact gehad met een coach. Super lieve vrouw die hetzelfde heeft meegemaakt. Ze stelde allemaal vragen over wat er is gebeurd en hoe ik vond dat zij mij kon helpen en voor mij kon betekenen. Ik heb hier heel veel steun gehad en merkte dat na 3 a 4 gesprekken dat ik het al een klein plekje kon geven. Natuurlijk had ik af en toe wel mijn huilbuien maar dat is normaal. Me zus zegt altijd: ‘Als je gevoel opkomt, laat het los. Want inhouden maakt het alleen maar erger’.
En dit deed ik ook. Er waren momenten dat ik mijn zus belde om advies en dat ik zo erg wilde huilen dat het er niet vanzelf uit kwam. Pas als ik in gesprek met haar ging kon ik me gevoelens loslaten.
Een paar dagen na het terugkomen van de vakantie kregen we een brief thuis van het crematorium over wat we wilden doen met het “as” van ons dochtertje. We hadden de keuze uit: uitstrooien, in de vlindertuin van het crematorium of zelf houden. Wij kozen natuurlijk voor het laatste.
Dit was het einde van deel 3. In deel 4 zal ik meer vertellen over het as en over hoe mijn partner en ik omgaan met onze relatie na dit intense verdriet. Tot gauw!
Aeliyandra - Mijn verhaal (Deel 2)
Daar zaten we dan, in de auto onderweg naar huis. Ik kan je vertellen dat ik de hele rit naar huis, met ons dochtertje in haar mandje op mijn schoot, heb gehuild. Eenmaal thuis, was het eerste wat ik wilde doen, haar schoonmaken. Omdat ze natuurlijk van de bevalling nog onder het bloed zat. Toen ze schoon was heb ik zeker uren met haar op mijn schoot gezeten, tegen haar gesproken, naar haar gekeken en haar kusjes gegeven. Ik was zelfs bijna inslaap gevallen met haar op schoot.Net als iedere ouder vindt je jou kind natuurlijk het allermooist, maar wat was ze mooi en wat leek ze veel op ons.
Het moment dat ik echt heel moe was, was het tijd om haar weg te leggen.
In het ziekenhuis gaven ze aan dat ik twee dingen kon doen.
1: haar in een ijsbad leggen zodat ze mooi zou blijven. Ze zuigt dan als het ware alle water op waardoor ze mooi roze blijft.
Of 2: haar in het mandje laten met de deksel erop en in de koelkast.
Ik koos voor het tweede. Geen idee waarom maar ik vond haar in de koelkast leggen iets logischer, omdat als iemand komt te overlijden deze ook koel wordt bewaard tot de begrafenis/crematie plaatsvindt.Samen met mijn moeder heb ik de koelkast schoongemaakt en haar in haar mandje in gelegd. Al hoewel ik dit ook een gek idee vond, ben ik een paar keer naar de koelkast gelopen om te kijken of ze nog goed lag en er niets met haar aan de hand was. Ondanks dat ze overleden was, wil je toch dat er niets met haar of haar lichaam gebeurd.Die nacht ben ik gaan slapen en werd ik ieder uur wakker, omdat ik haar bij me wilde hebben. Ondanks dat ik wist dat het eigenlijk niet kon.
De volgende ochtend werd ik gebeld door de kraamzorg met de vraag of zij langs mocht komen. Eenmaal aangekomen deed ze een paar controles bij mij, onder andere mijn baarmoeder voelen om te kijken of deze weer op zijn plek ligt en mijn temperatuur meten. Ook voelde ze aan mijn borsten, omdat ik heel erg last had van stuwing.
Ik kan je vertellen dat ik echt heel veel last had van mijn borsten. Ik had zoveel borstmelk die ik niet kwijt kon en mijn borsten waren super opgezet. Hier tegen deed ik op advies van de verloskundige strakke sport bh’s aan om tegendruk te geven. Ook deed ik koolbladen in mijn bh om de pijn tegen te gaan. Nou dit was geen pretje, je voelde gewoon hoe de koude koolbladen zijn werk deden. Op een gegeven moment begon ik te lekken , zoveel dat ik mijn melk zelfs met een bakje kon opvangen.
Die zelfde middag hebben wij gelijk contact opgenomen met de begrafenisondernemer voor een koelplaat en het regelen voor de crematie.Een paar uur later kwam een vrouw langs, hierna te vernoemen CB., om te bespreken hoe en wat.We kregen weer een heleboel informatie die ik niet kon opslaan vandaar dat mijn partner, moeder en zus aanwezig waren bij het gesprek.
We bespraken de reden van overlijden, wat we voor thuis wilden hebben, wat we voor de crematie in orde gemaakt wilden hebben, hoeveel man we verwachten op de crematie etc. Ze had ook voor ons geregeld dat we een koelplaat konden krijgen zodat we ons kindje thuis konden opbaren. Later op deze dag hebben ze de koelplaat geleverd en uitleg gegeven hoe het werkt en waar we rekening mee moesten houden. Zelf was ik naar onze slaapkamer gegaan en niet bij deze instructies aanwezig, omdat ik het te confronterend vond om te zien. Ik heb gewacht tot ze weg waren en er een kleed over de koelplaat lag, waarna ik zelf ons kindje in haar mandje op de koelplaat heb gelegd met wat knuffels er omheen.
Daar lag ze dan. Hier bij ons thuis opgebaard. Één week heeft ze bij ons mogen blijven.Van CB en het ziekenhuis mochten we haar gelukkig af en toe eraf halen, mits we een koelelement onder haar rugje legden zodat ze niet te snel haar koude temperatuur zou verliezen. We hebben haar zeker wel drie keer per dag eraf gehaald om haar even vast te houden en met haar te praten. Ik merkte dat ik iedere avond heel laat naar bed ging en iedere volgende ochtend stipt 5 uur al naast haar mandje stond. Het leek alsof ze me wakker maakte en wilde dat ik bij haar was. Ik heb dan ook iedere ochtend zodra ik opstond gelijk met haar gezeten, haar geaaid en tegen haar gesproken. Mijn partner deed hetzelfde maar dan in de middag. In de avonden hebben we haar allebei even bij ons gehouden. Op een gegeven moment zag je de verandering in haar gezicht en dat ze echt van kleur begon te veranderen.
De dag nadat dit allemaal geregeld was hebben we contact opgenomen met Stichting Still. Stichting Still is een stichting met professionele fotografen die vrijwillig voor ouders die hun kindje(s) zijn verloren mooie foto’s maken van hen met hun zoon(s)/dochter(s). We konden al snel geholpen worden en de volgende dag stond er een fotografe bij ons voor de deur. Ze stelde ons heel erg op ons gemak en we mochten zelf bepalen hoe we de foto’s wilden laten maken.
Nadat de foto’s werden gemaakt hebben we nog even met de fotografe gezeten en gesproken over de situatie. Ze was super lief en toonde echt medeleven. Een paar dagen later hebben wij de foto’s mogen ontvangen. Wat zijn dit prachtige foto’s geworden!
Dank aan Stichting Still en de fotografe.
Meer lezen?
Binnenkort deel 3 van: Omgaan met verlies
Aeliyandra - Mijn verhaal (deel 1)
Beste lezers, mijn naam is Junaiska, ik ben 26 jaar en bevallen met 21 weken en 5 dagen van onze eerste dochter. Ik werk als Pedagogisch medewerker op een kinderopvang bij een groep die een gemiddelde leeftijd van 0 tot 3 jaar heeft.
Op 28 juni 2023 zijn wij ouders geworden van een prachtige dochter.
Die ochtend om 7 uur zat ik op het toilet en had ik veel slijmverlies. Ik dacht “ach niets aan de hand”. Ik ben me klaar gaan maken voor werk en ben gaan werken. Eenmaal op werk bleef het toch aan mij knagen dat ik zo veel slijmverlies had. Ik belde rond 10 uur de verloskundige en kreeg de assistent aan de lijn waaraan ik mijn klachten vertelde. Ze vroeg of ik pijn, jeuk of een branderig gevoel had. Ik zei haar dat ik deze klachten niet had, alleen veel slijm. Ik heb zeker twee keer mijn maandverband verwisseld in 3 uur tijd. De assistente zei dat ik waarschijnlijk een vaginale schimmelinfectie had opgelopen en ik bij de drogist tabletten of een cremè ervoor kon halen. Ik heb mijn collega gevraagd om een cremè voor mij te halen.
Rond 12 uur begon ik buikpijn te krijgen alsof het menstruatiekrampen waren maar tegelijk ook alsof mijn darmen bezig waren. Op dit moment besefte ik nog niet wat er aan de hand was. Rond 13 uur ging ik met pauze en besloot ik te gaan liggen op de bank. Ik viel even in slaap. Gelukkig. Rond 14 uur werd ik weer wakker. Mijn pauze was voorbij. Eenmaal op de groep begonnen de krampen weer. Ik kreeg een kopje thee aangeboden van mijn collega maar de krampen bleven aanhouden. Rond 17 uur ben ik weer op de bank gaan liggen met aanhoudende krampen die ik weg moest puffen. Het gevoel van dat ik naar het toilet moest kwam terug. Toen ik op het toilet zat begon ik licht te persen, omdat ik het gevoel had dat ik moest poepen. En toen voelde ik iets bij mijn vagina, alsof er iets uit wilde komen. Ik voelde met mijn vingers en voelde inderdaad iets zachts zitten. Ik keek via mijn telefooncamera en zag iets wits. Ik raakte in paniek en belde de spoedlijn van de verloskundige. Ik probeerde uit te leggen wat er speelde maar kon niet goed uit mijn woorden komen waardoor zij mij ook niet goed begreep. Ze adviseerde mij met spoed naar de praktijk te komen. Onderweg naar de praktijk bleven de krampen heftiger worden en moest ik ze weg puffen. Eenmaal op de praktijk legde ik uit wat er gedurende dag is gebeurd en ging ze mij toucheren. Ze schrok en zei dat wat ik voelde, zij dat ook voelde. Ook lag er een klein plasje op het onderzoeksbed, wat volgens de verloskundige vruchtwater bleek te zijn. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis.
Onderweg naar het ziekenhuis kreeg ik weer hevige krampen. Gelukkig was het ziekenhuis maar 10 minuten rijden van de praktijk. Aangekomen in het ziekenhuis, moesten we naar de 9e verdieping, afdeling Gynaecologie. Ik kreeg een kamer toegewezen en mocht ik mijn onderlijf ontbloten voor verder onderzoek. Mijn partner en moeder vroegen of er een mogelijkheid bestond om weeënremmers te krijgen. Deze mogelijkheid was er niet, omdat ik al te ver in mijn bevalling was. De gynaecologische verpleegkundige deed een inwendige echo maar kon niet heel diep naar binnen en zei dat ze de voetjes van onze dochter zag. Voor de zekerheid voelde ze met haar vingers en zei dat het tijd was om te bevallen en dat we naar de Kraamafdeling op de 10 verdieping moesten. Ze had een rolstoel klaar staan, zodat ik per rolstoel vervoerd kon worden. Ik stond op en zei tegen de verpleegkundige dat ik heel erg het gevoel heb dat de kleine er nu uit gaat komen. Ze gaf aan dat als ik wilde ik al mocht persen. Bij de tweede keer persen was ze geboren. Ik mocht gaan zitten maar dit lukte niet omdat vrijwel direct de placenta er achter aan kwam. Om 19:05 werd onze prachtige dochter A. geboren.
We werden terug naar de kamer gebracht en vroeg wat er nu gaat gebeuren. De verpleegkundige gaf aan dat onze dochter het niet ging redden, omdat zij veelte vroeg ter wereld was gekomen. Mijn partner, mijn moeder en ik raakte in paniek, omdat wij niet wilde dat onze dochter ons zou verlaten. We hebben gevraagd of ze in de couveuse kon maar dit was niet mogelijk, omdat ze veelte klein was en ze haar geen infuus konden inbrengen vanwege te kleine aders.
Alle tijd heeft onze dochter bij mij en mijn partner op de borst gelegen. Er werden een heleboel foto’s gemaakt en familie werd gebeld. Rond 21:00 uur voelde ik dat haar armpje koud werd en werd de verpleegkundige gehaald. De verpleegkundige deelde mede dat onze dochter het niet had gered.
Wat was dit een moeilijk moment. Ik mocht haar op mijn borst houden en in de tussentijd werden er gipsafdrukjes gemaakt en kregen wij veel uitleg over wat er allemaal ging gebeuren. Ondanks dat ik vaak ja knikte, begreep ik niets van wat er aan de hand was en wat er gebeurde. Later werd de navelstreng door mijn partner geknipt en op mijn verzoek werd de placenta in een emmer gedaan om op te sturen voor verder onderzoek in het labo. Van de verpleegkundige mochten we een mandje uitkiezen waar we onze dochter in wilde leggen en mochten we een jurkje uitzoeken. Eenmaal aangekleed en mooi in haar mandje kwam de arts om in gesprek met ons te gaan en uit te leggen hoe verder. Heel eerlijk, ik weet niet eens meer wat er allemaal verteld is.
Na het gesprek mocht ik gaan douchen etc. Later mocht ik beslissen of ik naar huis wilde of in het ziekenhuis wilde blijven. En je raad het al.. ik wilde natuurlijk naar huis. Rond 00:00 uur heb ik besloten naar huis te willen gaan. Ik heb me aangekleed en de verpleegkundige werd door mijn partner erbij gehaald. We zeiden dat we naar huis wilden. De verpleegkundige en assistenten wensten ons heel veel sterkte toe en we gingen naar huis
Dit was deel 1 van het verhaal.